Yıllar geçti silindi hatıranın hatıraları silindikçe de unutacağız. Eskileri hatırlamak için çaba bile sarf etmeyeceğiz.
Çok geçmedi bitti çalışmalar ve açıldı köprü yolları, Sabah akşam kamyon vınlamaları, hız yapan motosikletlerin çığlıkları ile doldu orman. Kuşlar göçtü. Kirpiler ormandan kaçıp mutfaklarımızı öğrendi ve ehlileştiler. Tilkiler, sincaplar, kaplumbağalar daha çok Çıkar oldular ortaya, Kalbi durmuş bedenleri doldu otoban kenarlarına “Nereden çıktı bu kaplumbağalar?” diye sordular. Sosyal medyada deprem geliyor diye telaşlandılar. Ne yapsaydı kaplumbağalar? Yeni bir yaşam yeri arıyorlardı çoğu o hızlı tekerleklerin altında kaldı.
Onları yol kenarından toplarken bütün anılar silen şu kelimeler geçti aklımızdan:
“Yollar, köprüler, binalar, sanayi, daha çok insan, daha çok para, daha çok açlık, daha çok kavga, daha çok sömürü, daha çok isyan daha çok kışkırtma, daha çok öfke, daha çok tepki, daha çok karşı tepki, daha çok savaş, daha çok fakirlik.
Daha da zengin olan biri… Daha da fakirleşen birileri…
Hatıraların silinişi, unutuşların şekli de acaba tıpkı git gide bozulan gözlerimiz, çizgilerimiz, saçlarımızdaki beyazlar gibi kaçınılmaz bir sonucu mu yaşamanın?
Yollar, köprüler, binalar, sanayi, teknoloji… Servisler, otobüsler, metrolar. İş saati, nakliye saati, servis saati, okul saati…
Yetmeyen, yetinmeyen bir döngü.
Özel okullar, özel hastaneler, özel elektrik şirketleri, özel iletişim vergileri, özel sigortalar, size özel krediler, size özel ayrıcalıklar, size özel kandırmacalar…
Bütün güzel hatıraları silen sesler.”
Kızımı düşünüyorum şimdi. Seviniyorum. Anlatacak bir hatırası vardı onun da. Bahçede oynadı, ağaca tırmandı, bana küstü, ormanı gördü.
“Benim çocukluğumda biz buraya pikniğe gelirdik,” diyecek o da. Bir zamanlar Mecidiyeköy’e çilek toplamaya gelenlerin anlattığı gibi anlatacak Sarıyer tepelerini, Kilyos ormanlarını.
Hatıranın Hatıraları silinecek sonra tıpkı annesininkiler, anneannesininkiler gibi…
Silen daha zengin olacak her zamanki gibi…
Tweet
0 yorum