Değil mi ölüm görkemli tahtında ve gözleri delici
Ne duruyorsun atla şu balkondan!
Anlamalısın diyorum, senin hakkın yok, değerin yok.
Yalnızlığın tahtında Parya’sın sen
Yüküne yük olmuş nöbetlerinden kurtul artık.
Senin haddin değil insanlaşmak;
Değil insanlaşmak, insan olma çabası bile ne haddine?
Üstelik gözlerin sürekli gökyüzünde
Gök, mavi değil anla artık, kara kapkara bir mahzen.
Senin kurtuluşun aşağılarda daha da diplerde.
Aşağıda zambaklar açan çok güzel bir vadi var.
Görmelisin diyorum şu sonsuz özgürlüğü
Atla şu balkondan hadi ne duruyorsun?
Koca bir hoşluk gezinecek dudaklarında
Gözlerini, gözlerini açmak bile istemeyeceksin